Fonologia
1. Sos sonos de su sardu
Che a totu sas limbas naturales su sardu est nàschidu comente limba faeddada e in unu segundu momentu ebbia at cumintzadu a èssere iscritu. Sas prus testimonias antigas de sa limba nostra sunt documentos de su sèculu XI.
Unu de custos, de su Regnu de Càlari, est iscritu in alfabetu gregu. E custu pro s'influèntzia culturale bizantina chi fiat galu bia mancari sos sardos esserent giai indipendentes. S'alfabetu chi però s'est impostu est su latinu. In sardos impreamus 20 lìteras de custu alfabetu:
A B C D E F G H I J L M N O P R S T U V Z
Duas de custas s'impreant in positzione intervocàlica ebbia. Sunt sa H e sa J. Sa J,
I longa, s'iscriet semper in mesu de duas vocales:
raju e non ràiu; ajò e non aiò; operaju e non operàiu
In positzione initziale si podet impreare cun carchi topònimu locale. Ateruna lìtera chi no est presente in s'alfabetu chi amus bidu in antis est sa X. Custa puru si podet impreare in sa toponomàstica
Pro nàrrere
Santa Justa e Tuvixeddu
Sa X, chi si usat pro traditzione in sos faeddos de sa Sardigna meridionale, si leghet che a sa j frantzesa de Jean.
A ogni lìtera currispondet unu sonu. Pro rapresentare sa z surda e pro la distìnghere dae sa z sonora si usat su digramma TZ. Sa sonora s'iscriet z ebbia. Pro nàrrere:
zigarru, organizare, tzertu, normalizatzione
Esertzìtzios